Zaal Christian Jaccard

Het werk is geïnspireerd op de bogen van de oude romaanse architectuur en de rondbogen van de glas-in-loodramen van de kerk. De "brandschaduwen" of roetvlekken die in willekeurige volgorde zijn aangebracht, zijn een veelvormige uitdrukking, rechts op de wanden van de gewelfde basis en op drie van de vier kardinale punten die zich onder de kruising van het transept bevinden.

Het gelijktijdige spel van rondingen en vlekken vormt een picturale compositie die door de vluchtige gloed van de thermische gel wordt gevolgd. Ze onthullen hun contrasten van licht en schaduw. Ze werpen licht op onze intuïtie met betrekking tot de configuratie en de voltooiing van een werk uitgedrukt in Cisterciënzer Partituur en gekenmerkt door de opvolging, de voortgang en de omvang van de brandschaduwen. Ze nodigen ons uit om over deze afwisseling van zwart en wit te mediteren, vol metaforen en symbolen, om dit terugkerende anders-zijn van dag en nacht te zien. Ze onthullen ons de afwezigheid van deze grandioze vlammenvlucht in het licht van onze zwaartekracht en in het licht van de verlossende stilte die zweeft in het gewelf bezaaid met verdwenen spoken.

Op de witheid van de kalkpleister wordt het beeld met talrijke koolstofmigraties pariëtaal uitgesmeerd. Het is de picturale ervaring van thermische convectie in actie op de wanden die overstegen zijn door het uitdoven van meerdere brandpunten. Het is een metafysische vergelijking van het zekere en het onzekere.

Uit deze ontmoeting en dit proces ontstaat het brandend kunstwerk in situ, geïnspireerd door de dichtheid van de architectuur en de raadselachtige kracht van de plek.

Christian Jaccard 
Juli 2020